Stoop Kid omschrijft zichzelf bescheiden als een jangly indie-rockproject, maar zelden hebben we zulke aanstekelijke gitaarrifjes gehoord, die als oorwormen in je hoofd kruipen en dat kunnen we vanavond ook live aan den lijve ondervinden. Tekstueel heeft Jens ook iets te vertellen. Muziek is duidelijk zijn uitlaatklep en is voor hem het beste medicijn om emotionele gebeurtenissen uit het verleden te verwerken. De titel “Mount Cope" liegt er niet om, maar elke berg, hoe steil ook, valt te beklimmen met de juiste aanpak. En Jens weet van aanpakken. Als doe-het-zelf artiest nam hij zijn twee eerste EP’s “Uhm Yeah Sure”(2019) en “Nothing At All”(2020) plus zijn eerste full album “Camp Careful” helemaal in zijn eentje op. Hij wist zich, ondanks de COVID periode, toch te laten opmerken en werd opgepikt door de productieafdeling van de Maastrichtse Muziekgieterij, die hem inlijfde als artist in residence. Zo kon hij voor het eerst gebruikmaken van een echte studio om zijn tweede plaat “Mount Cope” op te nemen.

Het is aan een ander veelbelovend indie collectief “Junior” om de debatten te openen en ze doen dat met veel overtuiging. De aangrijpende ballade “Slow Down” zou perfect in het repertoire van Villagers passen en “Wallet In The Well”, is een onweerstaanbare alt-country rocker. Junior slaagt erin om net als Wilco of andere Big Thief’s een eigen sound te creeren uit een mix van indie-rock en americana. Tot nu toe brachtten ze één EP uit “Are We There Yet”, maar een nieuw album “Eternal Stumble” staat in de steigers en wordt volgend jaar gepromoot met een uitgebreide tournee, die op vijftien februari start in TRIX met dezelfde setting als vanavond, tesamen met Stoop Kid. 

Ging Stoop Kid’s “Camp Careful” over het kampen met depressieve gevoelens en angsten, dan hoor je op “Mount Cope” dat het goed zit met frontman Jens en hij de zaken kan relativeren. Zo vertelt de dromerige opener van vanavond en nieuwe single “Easy Now” de wijze levensles “Why Hurry?” en vooral, zorg in de eerste plaats voor je eigen welzijn  en neem er de tijd voor. Aanstekelijke gitaarriffs zijn de basis van Stoop Kid’s songs, en geven zelfs een triest verhaal over het pijnlijke verlies van Jens’ veel te jong overleden moeder in “Cold Tiles Bad, Warm Breeze Good”, een hartverwarmend gevoel mee. Die catchy, jangly gitaarsound was al te horen op “Camp Careful” en is ondertussen Stoop Kid’s handelsmerk geworden en laten het gejaagde “Brave Face Days”, drijvend op een strakke bass beat,  en het relativerende “The Way It Is”, dat wat Built To Spill allures heeft, nog steeds even fris klinken.

Soms zetten die zomerse geluiden je ook op het verkeerde been zoals in “Just Fine”, waar Jens zich sterk houdt maar in de eenzame momenten de angst hem overvalt. Maar het leven gaat verder en als dertiger is Jens ondertussen getrouwd en heeft hij een eigen stekje, maar ook dat is aanpassen horen we in het funky, met grungy gitaar passages aangevuurde “Settling Down”. Het moshpit moment bleef helaas uit in de heerlijke punkrocker “Dawn Damage, That’s Why” maar je zag de hoofdjes in een goedgevulde Amer toch enthousiast headbangen, net als in de uptempo indie-rockers  “This Much Of Anything” en het gouden oudje “Nothing From Under The Sink”, met knap synchroon lopende gitaar en bas, die het vuur brandend houden. Prachtig klonk ook het van Camper Van Beethoven geleende “Take The Skinheads Bowling” dat een ware Velvet Underground wind door de zaal deed waaien. Hierop sloot Stoop Kid de set af met een topper van eigen huize, “Thought This was The Uniform”, dat ons met een gierende grunge solo à la Neil Young van de frontman himself, voldaan de Diestse nacht instuurde. 

Het werd vanavond voor iedereen duidelijk dat de Stoop Kid trein goed vast op de rails staat en hun tweede album “Mount Cope” bevestigt enkel wat we al wisten. Deze band is een blijver en we hebben er zeker het laatste nog niet van gezien. Met een meer dan overtuigende live prestatie zoals vanavond zullen Jens en co. in de toekomst zeker nog meer zieltjes winnen. We zagen enkel stralende gezichten, ook bij de ladies aan de merch stand, die de handen vol hadden, maar wel met een big smile tot achter de oren. 

Yvo Zels